Karol
Łatka zawsze był pewien, że nie posiada żadnego zbędnego kilograma i po prostu
jest mężczyzną o solidnej posturze. Jadł w ilościach hurtowych i to, że przy
metrze dziewięćdziesięciu wzrostu ważył niecałe sto kilogramów zawdzięczał
wyłącznie wspaniałej przemianie materii, która dopiero od niedawna, z chwilą
gdy skończył lat trzydzieści, zaczęła szwankować. Wtedy zaczął nieco dbać o
linię i udało mu się nawet zrzucić trochę wagi. Ale nawet gdyby był lżejszy o 30 kilogramów , nie
miałby wielkich szans, żeby przecisnąć się przez to mikroskopijne okienko.
Wytłumaczył więc sobie
już kwadrans temu, że jego zaklinowanie się nie było winą jego tuszy, ale
słusznych rozmiarów. Mimo to nie mógł się pozbyć wrażenia, że wszyscy
obserwujący go śmieją się w tej chwili z niego jako grubasa. Dobrze chociaż, że
wewnętrzne podwórko kamienicy, nad którym teraz zwisał na wysokości ponad dwóch
metrów, pozbawione było balkonów i dużych okien. Wychodziły na nie jedynie małe
lufciki łazienek i toalet, niestanowiące zbyt dogodnych punktów obserwacyjnych.
Choć i tak kilkanaście osób, co i raz wspinając się na palce lub podstawione
stołeczki, wyglądało ciekawie na zewnątrz i widziało, w jakiej kłopotliwej
sytuacji znalazł się barman.
Jednak dużo bardziej od
nich denerwował go ten dziwny gość, który z dobrotliwo-ironiczno-pobłażliwym
wyrazem twarzy oglądał go z każdej strony.
– Już się pan
napatrzył?!
– W zasadzie tak, panie
Łatka – odpowiedział Przypadek.
– Kim pan jest?! Jeśli
policjantem, powinien mi się pan przedstawić i pokazać odznakę służbową!
– No proszę, skończył
pan Wydział Prawa….
– Skąd pan wie?
– Z takimi tekstami
wyjeżdżają u nas głównie absolwenci tego kierunku. Ale chyba nie na uniwerku,
bo byśmy się musieli kiedyś spotkać.
– Skończyłem bardzo
dobrą, prywatną uczelnię. – Łatka najchętniej uniósłby dumnie głowę, ale w jego
obecnej pozycji było to niezwykle trudne.
– No to gratulacje,
dzięki temu dostał pan pracę barmana.
– To był mój wybór!
– Wie pan, wybór to
miałem ja, bo miejsce na aplikacji miałem zarezerwowane od urodzenia przez
mojego papę.
– Pan jest… pan jest
tym detektywem?
– Tak, ten pan to ten
detektyw – przytaknął Smańko, bo Jacek akurat zajął się oglądaniem pustych,
plastikowych skrzynek po napojach, które były wystawione obok. Następnie chwycił
je, ustawił trzy, jedna na drugiej przy ścianie obok zwisającego Łatki.
– No to się cieszę, pan
na pewno szybko zrozumie, że nie miałem z tym nic wspólnego i zostałem wplątany
w tę sytuację przez nieszczęśliwy zbieg okoliczności.
– Może tak, może nie. –
Jacek wszedł na skrzynki i zaczął się dokładnie przypatrywać Łatce, a raczej
tej jego części, która wystawała na zewnątrz. Czyli mniej więcej połowie
nieszczęsnego barmana urwanej nieco poniżej wysokości pępka.
– Ale o co panu chodzi?
– zdenerwował się Łatka. – I dlaczego ja tu cały czas muszę tkwić?!
– Najpierw muszą
przyjechać nasi technicy i zabezpieczyć ślady wewnątrz, żeby nic nie zniknęło.
Dopiero potem możemy wezwać ekipę, żeby pana wykuła z tego okienka – rozłożył
bezradnie ręce Smańko.
– To chociaż może powie
im pan, żeby się nie gapili? – Łatka z najwyższym trudem kiwnął głową w górę.
– Ludzi pan nie zna? –
uśmiechnął się starszy aspirant. – Poza tym są u siebie w domach, co ja im mogę
zrobić?
Jacek zeskoczył ze
skrzynek i odstawił je na swoje miejsce. Następnie zerknął na wyglądające przez
okienka główki i krzyknął:
– Czy ktoś z państwa
coś widział? – Trzask zamykanych okienek jeszcze przez dobre pół minuty dudnił
w studni podwórka. – Teraz możemy już porozmawiać bez świadków przez kilka minut nikt nie wyjrzy.
– Bardzo panu dziękuję –
wysapał Łatka .
– Na pana miejscu nie
spieszyłbym się tak z tymi podziękowaniami. Proszę mi powiedzieć, co pana
łączyło z panem Jerzym Samborem?
– Przepraszam, z kim?
– Denatem.
– Aha… Nawet nie miałem
pojęcia, że tak się nazywał.
– To ciekawe, bo zgubił
pan jego wizytówkę.
Można było odnieść
wrażenie, że okienko, w którym zaklinował się Łatka, zmniejszyło nagle swoją
objętość, ściskając potężny brzuch barmana, bo zrobił się on w tej chwili
jeszcze bardziej czerwony.
– To… to niemożliwe.
Nie miałem żadnej jego wizytówki i w ogóle go nie znałem!
– Tak? To dlaczego
uciekał pan po znalezieniu zwłok? Podjął pan tę decyzję w jednej sekundzie, tak
jakby pan od razu pomyślał, że będzie głównym podejrzanym.
– Spanikowałem.
– Gdyby tak
rzeczywiście było, po prostu by pan próbował uciec. A pan jeszcze zamknął drzwi
do toalety.
– To chyba akurat
logiczne – wtrącił się starszy aspirant. – Chciał powstrzymać pogoń.
– Wątpię. Pan tych
drzwi nie zamknął po odkryciu, że Sambor nie żyje, ale wchodząc tam. Bo miał
pan ochotę go zabić. Prawda?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz