To,
że Przypadek zaplątał się w kolejną głośną sprawę mogącą przysporzyć mu sporo
kłopotów, absolutnie nie dziwiło podkomisarza Łosia. Po kilku latach niezwykłej
i nie do końca formalnej współpracy z detektywem zdążył już do tego przywyknąć.
Dużym novum był jednak fakt, że tym razem to nie klient przyszedł z prośbą o
pomoc do Jacka, ale on sam postanowił zaoferować mu swoje usługi. A także to,
że Przypadek do policjanta zadzwonił i poinformował go, jakie śledztwo będzie
teraz prowadził.
– No i co wy myślicie o
tej nowej sprawie, Smańko? – zapytał łaskawie podwładnego, choć był
umiarkowanie ciekaw jego opinii i tak naprawdę chciał tylko rozpocząć rozmowę
na interesujący go temat. W tej chwili bardziej był zajęty rozciąganiem mięśni
po porannej przebieżce, którą odbył w drodze z domu na komendę. Robił to
ostatnio regularnie, korzystając oczywiście po przybyciu na miejsce ze
służbowego prysznica.
– Nietypowa… –
odpowiedział ostrożnie starszy aspirant, którego bardziej niż sama sprawa
interesował fakt, dlaczego podkomisarz cały czas jeszcze biega. Wydawało się,
że zaczął to robić tylko na użytek poprzedniego śledztwa, w trakcie którego
wziął na siebie obserwację przygotowującego się wciąż do maratonu Przypadka.
Choć tak naprawdę pół komendy huczało, że podkomisarz Łoś wbił się w stare
dresy, by móc lepiej obserwować piękną klientkę detektywa. Sprawa została już
jednak zamknięta trzy tygodnie temu, a podkomisarz wciąż biegał. – Nietypowa…
– To wiem. Przypadek sam
się zgłosił do klienta.
– Nie tylko o to chodzi.
– Smańko potrząsnął głową, jakby się budził ze snu, gdyż uznał, że jeśli będzie
nadal zastanawiał się nad tym, dlaczego jego przełożony wciąż biega, nie będzie
w stanie rozmawiać o sprawie.
– Nie tylko? – Podkomisarz
spojrzał z zainteresowaniem na starszego aspiranta. – A o co jeszcze?
– Do tej pory w zasadzie
jak kogoś złapał, to ten ktoś prawie zawsze okazywał się kimś z plecami i
poparciem. A teraz podjął się udowodnienia niewinności faceta, za którym media
stoją murem i oskarżają nas, że aresztowaliśmy go z pobudek rasistowskich.
– Myślicie, że on to
zrobił, żeby tak naprawdę załatwić dożywocie temu Kowalskiemu?! – przestraszył
się nie na żarty Łoś.
– Nie. Przecież jemu
chodzi o wydanie książki swojej matki, a Niedobijczuk mu tego nie załatwi, gdy Przypadek
wsadzi upragnionego pracownika – zaprzeczył Smańko.
– Ano tak, macie rację –
przyznał niechętnie Łoś. Na tyle bowiem znał detektywa, że tego jednego mógł
być absolutnie pewien: pani Przypadek jest jedyną osobą na świecie, dla której
Jacek jest zdolny do daleko posuniętych poświęceń i nietypowego dla siebie
zachowania.
– Czyli w zasadzie możemy
być spokojni, że tym razem nasz znajomy nie nadepnie na odcisk nikomu ważnemu –
stwierdził autorytatywnie Smańko, popełniając kardynalny błąd. Łoś mógł
wprawdzie znieść fakt, że jego podwładny ma rację, ale już takie konkluzje zdecydowanie
przekraczały zakres jego obowiązków.
– Na wyciąganie tak
daleko idących wniosków jeszcze przyjdzie czas, Smańko. – Podkomisarz skarcił
starszego aspiranta, kończąc rozciąganie mięśni. Zdjął dres, który wkładał
także po wzięciu prysznica, i zaczął przebierać się w zwykłe ubranie, które
teraz trzymał na wieszaku w swoim pokoju w komendzie. – Na razie skupcie się na
samej sprawie i zreferujcie mi ją dokładnie.
– Tak jest! – Podwładny
Łosia w mig zrozumiał, że pozwolił sobie na zbyt wiele. – Denatka została
znaleziona w swoim mieszkaniu czternastego marca bieżącego roku. Wróciła
właśnie z sanatorium w Ciechocinku dwa dni wcześniej, niż planowała. Nie
zdążyła nawet rozpakować walizek.
– Czyli może nakryła kogoś
na włamaniu?
– Nie znaleźliśmy śladów
włamania. Zamki były otwierane tylko zwykłym kluczem. Inna sprawa, że na kluczu
zostały znalezione mikroślady wosku.
– Ktoś dorobił sobie
klucze? Może w tym Ciechocinku? Myślał, że właścicielka wróci później, a ona
nakryła go na włamaniu i kradzieży tej… Jak się nazywała ta rzeźba, która
zniknęła?
– Wenus i trzech kochanków. – Smańko podał przełożonemu zdjęcie.
Podkomisarz Łoś spojrzał
na kawałek metalu na fotografii powyginany w dziwaczne kształty. Mimo
największego wysiłku nie potrafił sobie wyobrazić, że przedstawia on Wenus i trzech
kochanków. Dla niego rzeźba wyglądała bardziej jak popielniczka odwrócona do
góry dnem z dziwnymi metalowymi zakończeniami, których rzeczywiście było trzy.
– Podobno jest warta sto
tysięcy – poinformował Smańko.
– Rany boskie! – Łoś
pokręcił z niedowierzaniem głową. – I tylko to zniknęło?
– Oprócz niej jeszcze
prawdopodobne narzędzie zbrodni, czyli afrykańska figurka jakiegoś bożka. Z
wyglądu przypominała kij bejsbolowy i to nią prawdopodobnie kilka razy uderzono
denatkę. W każdym razie na to wskazywały drewniane drzazgi znalezione w jej
skroni i we włosach. Natomiast reszta dzieł sztuki, wyceniona przez
rzeczoznawcę na trzy miliony złotych, pozostała nieruszona.
– Czyli to jednak raczej
nie był rabunek?
– Nie ma pewności. Pozostałe…
– Smańko przez chwilę zastanawiał się, jakiego słowa powinien użyć, ale nie
znalazł innego niż to, które mu niespecjalnie pasowało. – Pozostałe dzieła
sztuki są często dużych rozmiarów, a te mniejsze warte najwyżej kilka tysięcy.
Złodziej mógł więc wziąć tę najcenniejszą. Rzeczoznawca, niejaki Ewaryst Rost,
twierdzi, że to mogła być kradzież na zlecenie. A ponadto podobno chodzą
plotki, że to mógł zlecić Klempuch.
– Wątpię. Klempuch wciąż
jest zbiegiem i niepotrzebne mu są nowe kłopoty – stwierdził Łoś, a Smańko
zastanawiał się, czy podkomisarz mówi tak dlatego, że woli, aby w sprawę nie
był zamieszany ktoś, kto jeszcze niedawno był jednym z najpotężniejszych ludzi
w Polsce, czy dlatego, że po prostu tak myśli.
– Komisarz Dynda, który
przekazywał mi tę sprawę, też tak uważa. Podejrzewają raczej zbrodnię w afekcie
albo kwestie spadkowe.
– A kto po niej
dziedziczy?
– Jej wnuk, Marek Brytan.
On miał także klucze do mieszkania, co tłumaczyłoby brak śladów włamania.
– Ale ten Brytan ma alibi,
tak? – upewnił się podkomisarz.
– Tak. Był wtedy na
jakimś marszu patriotycznej młodzieży, widziało go sporo osób. Za to ten Kowalski,
którego zgarnęliśmy, był wtedy w swoim pokoju i spał. Przynajmniej tak
twierdzi. To on znalazł denatkę i nas zaalarmował. Ale dopiero jakieś dwie
godziny po jej śmierci.
– To ma chłopak mocny
sen, skoro nie słyszał, że mu za ścianą właścicielkę mordują.
– Pokój tego Kowalskiego
jest piętro wyżej, to dawne poddasze, do którego prowadzą z mieszkania denatki tylko
niewielkie kręte schody. Prawie jak osobne mieszkanie, były tam nawet kuchenka
i toaleta. Tylko łazienkę i wejście miał na dole – wyjaśnił Smańko.
– Aha. A mamy coś na
niego poza tym, że był w domu w trakcie popełnienia morderstwa?
– Tak. Jest pewien motyw,
który mógł mieć…
– Jaki?
Starszy aspirant otworzył
usta, ale po chwili zastanowienia nic nie powiedział. Rzecz wydawała mu się na
tyle niezwykła, a z drugiej strony krępująca, że nie bardzo potrafił wyjaśnić
przełożonemu ewentualny motyw podejrzanego. Dlatego tylko podsunął podkomisarzowi
stosowny fragment raportu policjantów, którzy początkowo zajmowali się tą
sprawą i dokonali zatrzymania Kowalskiego. Teraz przekazali już sprawę duetowi
Smańko i Łoś, którzy w policji z urzędu zajmowali się wszelkimi śledztwami
dotyczącymi Przypadka.
Podkomisarz szybko przebiegł
raport oczami, które z każdą chwilą przybierały coraz bardziej zdziwiony wyraz.
– Ale przecież ona miała sześćdziesiąt
pięć lat, a on czterdzieści mniej! – wykrzyknął zdumiony.
– Podczas ostatniego
pobytu w Ciechocinku pobiło się o nią dwóch trzydziestoparolatków. Ona zresztą
w tym sanatorium bywała regularnie od lat i podobno to nie był pierwszy tego
typu spór.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz