PAN PRZYPADEK I KOBIETONY - ODCINEK 8

Zdarzało się wprawdzie, że ktoś o siódmej rano wychodził z mieszkania Jacka, ale nigdy nikt o tej porze nie dobijał się do jego drzwi. Przypadek, półprzytomny, dreptał w ich stronę, przeklinając w myślach popsuty domofon, który pozwolił intruzowi o tak diabelskiej porze dostać się aż na czwarte piętro. Gdyby bowiem stał na dole i wciskał guziczek domofonu, detektyw mógłby go zignorować, gdyż zaraz ktoś by przegonił natręta. A tak Jacek musiał się zwlec z łóżka i niemal po omacku iść do drzwi. Dopiero kiedy wyjrzał przez judasza, jego źrenice otworzyły się szerzej.

– Poczekaj chwilę – poprosił.

– Jeśli nie jesteś sam, mogę przyjść kiedy indziej. – Zza drzwi usłyszał głos Marzeny.

– Nie, nie, muszę tylko coś włożyć. – Rozglądał się wokół, a ponieważ nie znalazł niczego lepszego niż długi jesienny płaszcz, narzucił go na siebie, a następnie odsunął zasuwkę i otworzył drzwi.

– Jesteś nagi? – zapytała niepewnie pani mecenas.

– A czy widzisz coś, czego nie powinnaś zobaczyć? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

– Ale pod tym płaszczem…

– Tak lubię spać – stwierdził Jacek, lecz zaraz się poprawił. – To znaczy nie w płaszczu, tylko…

– Zrozumiałam. Na pewno nikogo tu nie ma? – Udawana eksnarzeczona Jacka spojrzała badawczo na wieszak, a potem, ponad ramieniem detektywa, w głąb mieszkania.

– Na pewno. Wejdź…

– Przepraszam, że tak wcześnie, ale chciałam zdążyć pogadać chwilę przed pracą.

– Zwykle zaczynasz pracę koło dziewiątej. Wasza kancelaria adwokacka jest o kwadrans drogi stąd, więc wystarczyłoby, żebyś przyszła o wpół do dziewiątej, no, powiedzmy kwadrans po ósmej, ale nie o siódmej. No chyba że męczy cię bezsenność, wtedy jesteś w pracy nawet o wpół do ósmej. Kawy?

– Kawy chętnie, ale swoje śledcze uwagi sobie daruj.

Ruszyli w stronę kuchni, mijając po drodze sypialnię Jacka, na której widok Marzena zerknęła jeszcze raz, upewniając się, czy nikogo tam nie ma.

– Przecież przyszłaś tu na pewno w sprawie mojego małego śledztwa. Inaczej nie zrywałabyś się bladym świtem, żeby zadać mi te wszystkie pytania, które cisną się na twoje usta.

– Skoro już wiesz, o co chcę zapytać, to bądź tak miły i powiedz mi wszystko, co chcę wiedzieć.

– Dobrze, ale potrzebuję rewanżu. A właściwie kontaktu do Katarzyny Bieńkowskiej. – Jacek włączył elektryczny czajnik i otworzył szafkę w poszukiwaniu kawy. Nie było to proste, bo sam tego płynu nie pijał, a nawet wręcz nie cierpiał jego smaku. Zawsze jednak trzymał jakąś paczuszkę dla gości. Sęk w tym, że od dawna ich nie miewał, więc nie odświeżał zapasów, a nawet już nie pamiętał komu i kiedy ostatnio parzył kawę.

– Jeśli mi dokładnie wszystko wyjaśnisz, postaram się o spotkanie. Ale dobrze wiesz, co myślą o tobie feministki.

– Jakoś to przeżyję. A jeśli chodzi o twojego włoskiego chłopaka, to naprawdę powiedziałem ci wszystko, co ustaliła pani Irmina. Jego rodzina ma kontakty sięgające w wielu miejscach mafii, ale to w wypadku biznesmenów stamtąd nie jest rzadkie. Więc nic w tym dziwnego.

– Chcę wiedzieć, czy Fabrizio… – Marzena szukała odpowiednich słów, ale bardzo trudno było je znaleźć. – Czy on też… No wiesz… – Spojrzała błagalnie na Jacka, aby dzięki swej domyślności nie kazał jej wymawiać tego słowa.

– Czy jest w mafii? Widzę, że musiałaś go o to zapytać. Pewnie w żartach, a on się śmiertelnie obraził, więc teraz ty się boisz, że to prawda, co powiedziałem. Ale chciałabyś wiedzieć dokładniej, czy nie uczestniczy w jakichś kryminalnych machlojkach, a może nawet czy nie odpowiada za czyjąś śmierć.

– A odpowiada? – zapytała blada Marzena.

– Nie mam pojęcia. – Woda się zagotowała i Jacek przelał ją z czajnika do filiżanki, do której wcześniej wsypał trzy łyżeczki kawy, bo wiedział, że Marzena lubi mocny napar. – Naprawdę, nie kłamię. Nie byłem w stanie aż tyle się o nim dowiedzieć.

– A po co w ogóle się tego dowiadywałeś?! I po co mi o tym mówiłeś?! Wolałabym nic nie wiedzieć…

– I wyjść za przyszłego cappo di tutti capi?

– Na ślub z nim i tak bym pewnie nie miała szans – stwierdziła nie bez żalu. – Ale teraz cały ten związek jest w ogóle bez sen… – Urwała i uważnie przyjrzała się jego dłoniom. – Zrobiłeś sobie manikiur?! – zapytała z niedowierzaniem.

– To w związku ze sprawą, którą prowadzę. – Jacek podał Marzenie kawę i chciał dorzucić jeszcze coś miłego, ale nie zdążył. Zawartość filiżanki wylądowała na jego płaszczu. Nie było to jednak spowodowane celowymi działaniami pani mecenas, lecz szokiem, jakiego doznała. Zobaczyła bowiem, że w miejscu, w którym od dziesięciu lat zawsze stało zdjęcie zaginionej w Himalajach Basi, jej serdecznej przyjaciółki i jedynej miłości Jacka, w tej chwili znajdowała się fotografia zupełnie innej kobiety…